تَيّام الشافعى يكتب: بواقى الضّى

أنا جسمى شقّـق من فراقك إنما

قلبى بيروى المحرومين 

حبة بواقى م اللُقا 

على ريحة خضرا من عيون الاشتياق 

قُربك/ فراق

بيعـذّب أكتر م اللى راح

كل الجراح

ساجدة بتبكى ف مُهجتى

وأنا ليه بواقى جِتتى

قادرة تشمّـك فى الغياب

الشـوق/ عذاب

مش قادر أبكى أو أنوح

وانتِ وريدك كله بوح

كالنيل بيسرى فى الضلوع

شـدِّى الدموع من قلب حزنى اللى انكسر 

فى البرد مرمى فى الطريق

حتى الرفيق مش قادر إنه يشفى ليلى 

اللى اشتياقه عَــدّا حد الاشتهاء 

يا غُلب سُـهدي

اللى إنطعن فى الكبد مش قادر يبوح

واهى كل روح

رافعة إيديها لعشقها طالبة المزيـد

يا مستـزيد 

الأرض مش متحمّلة نَـدهة ولى 

نزلت دموعه لما شاف المحرومين

مقلوع ضوافر حلمهم بالغدر وللا بالغباء

الأرض مش متحملة صرخة نداء

متعـلّـقة ف حبل الوريد

مشتاقة يرويها اللقا حضنه الحلال

حضن انتظار الرحمة للابن الرضيع

حضن الدموع 

لمّا تناجى ربها ف بطن المحن.